സ്നേഹിക്കാൻ മാത്രമറിയുന്ന ചില മനുഷ്യരുണ്ട്എത്ര ഇറക്കിവിട്ടാലും ഒരടി മുന്നോട്ട് വെച്ചിട്ട് നാലടി പിന്നിലേക്ക് നടക്കാൻ മാത്രം കഴിയുന്നവർ
എത്ര നമ്മൾ കുത്തി നോവിച്ചാലും അവരങ്ങനെ നിഷ്കളങ്കമായി ചിരിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും
പിന്നെയും പിന്നെയും നമ്മിലേക്ക്‌ തന്നെ തിരിച്ചെത്തി നമ്മുടെ സമയം കളയാൻ എത്തുന്ന അവരെ നമ്മൾ പലതവണ അവഗണിക്കും
അപ്പോഴും തിരിച്ചൊന്നും തന്നെ പ്രതീക്ഷിക്കാതെ അവരാകെ തളർന്നു നമ്മുടെ വാതിൽക്കൽ നിൽക്കും
നമ്മൾ വല്ലപ്പോഴും സഹതാപത്തോടെ എറിഞ്ഞു കൊടുക്കുന്ന ഒരു കോടിയ ചിരിയിൽ അവർ അവരുടെ സ്വപ്നം മെനയും
നമ്മൾ അപ്പോഴും നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവർക്ക് പിന്നാലെ സമയമറിയാതെ ഓടിനടക്കുന്നുണ്ടാകും
നമ്മുടെ ലോകത്ത് ഒരു ദുശ്ശകുനം പോലെ അപ്പോഴൊക്കെയും അവർ കടന്നു വരും
ഒരു നിമിഷം പോലും നമ്മെ തനിച്ചാക്കരുതെന്ന നിർബന്ധമെന്ന പോൽ ഉറക്കമൊഴിച്ച് അവർ നമ്മുടെ കണ്മുന്നിൽ തന്നെ ഉണ്ടാകും
പക്ഷേ...
എന്നെങ്കിലുമൊരിക്കൽ നമ്മൾ തിരിച്ചറിയും നമ്മൾ എത്രമാത്രം ശൂന്യമാണെന്ന്
തിരക്കി ചെല്ലുന്നതല്ലാതെ നമ്മളെ ആരും തിരക്കി വരാറില്ലല്ലോയെന്നു....
അപ്പോഴും നമ്മുടെ പടിവാതിൽക്കൽ നമ്മിൽ മനസ്സ് നഷ്ടമായിപ്പോയ ഒരാളുണ്ടാകും
പലതവണ നമ്മൾ ഭ്രാന്തനെന്നു പേര് വിളിച്ച സ്നേഹിക്കാൻ മാത്രമറിയുന്നൊരാൾ!!!!!
No comments:
Post a Comment