ഇറങ്ങും മുൻപ് അവളൊന്നുകൂടി അമ്മയുടെ മുറിയിൽ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞനെ നോക്കി. നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്."അമ്മേ ഞാൻ പോയിട്ട് വരാം. അവൻ എണീക്കും മുന്നേ ഞാനിങ്ങ് വരും. എന്നാലും അമ്മ ഇടയ്ക്കൊന്നു നോക്കിയേക്കണേ...."
അടുക്കളയിൽ നിന്ന അമ്മയോട് ഇത്രയും പറഞ്ഞ് അവൾ പോകാൻ ഇറങ്ങി. പെട്ടന്ന് എന്തോ ഓർത്ത പോലെ അവൾ തിരികെ അകത്തേയ്ക്ക് വന്ന് ഹാളിലുള്ള കണ്ണാടിയിൽ ഒന്നു കൂടി നോക്കി. കെട്ടിവച്ചിരുന്ന മുടിയിഴകളിൽ മുൻവശത്തെ ഒന്നു രണ്ടു മുടിയിഴകൾ അവൾ നെറ്റിയിലേക്ക് പിടിച്ചു വച്ചു. കണ്ണിനു താഴെയുള്ള കറുത്ത പാടുകളിൽ അവൾ നിരാശയോടെ വിരലോടിച്ചു. ഉടുത്തിരുന്ന സാരി ഒന്നുകൂടി പിടിച്ചു നേരെയാക്കി. എന്തൊക്കെ ചെയ്തിട്ടും തൃപ്തി വരാത്തപോലെ.
പിന്നെ അവൾ അധികനേരം നോക്കിനിന്നില്ല. കുഞ്ഞൻ ഉണരും മുന്നേ തിരികെ എത്തേണ്ടതാണ്.
മരിച്ചുപോയതിന് ശേഷമുള്ള അവന്റെ ആദ്യത്തെ പിറന്നാളാണ് ഇന്ന് . ജീവനോടെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എണ്ണിയെടുത്ത്, നെറ്റിയിലും കവിളിലും കണ്ണിലും മൂക്കിലുമൊക്കെയായി കൊടുക്കാൻ കാത്തു വച്ച 29 ചുംബനങ്ങൾ അവളുടെ ചുണ്ടിലിരുന്ന് പൊള്ളുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതേ.... അകാലത്തിൽ പൊലിഞ്ഞു പോയ തന്റെ പ്രിയതമന് ഇന്നേക്ക് 29ആം പിറന്നാളാണ്. ഓരോന്ന് ഓർത്ത്‌ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. അവന്റെ മരണശേഷം ഇന്നാദ്യമായാണ് അവൾ അമ്പലത്തിലേക്ക് പോകുന്നത്. അവനോടൊപ്പം ബൈക്കിലും നടന്നും ഒരുമിച്ചു പോയ വഴികളിലൂടെ അവളിന്ന് ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കുകയാണ്. ആ വഴികളിൽ എവിടെയൊക്കെയോ ഇരുന്ന് അവൻ അവളെ കാണുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നി. ഒരുമിച്ചുറങ്ങിയിട്ട് ഇത്തിരി നേരം കഴിഞ്ഞ് അവളറിയാതെ കണ്ണുകൾ തുറന്ന് അവളുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി ഇരിക്കുമായിരുന്നു അവൻ. ഒരു വട്ടമല്ല പലവട്ടം.
"ഇങ്ങൾക്ക് ഉറക്കമൊന്നുമില്ലേ പ്രാന്താ....?"
എന്ന് ചോദിച്ചാൽ
"ഈ ജന്മം നിന്നെ കണ്ട് കൊതി തീരില്ലെന്ന്" പറയുമായിരുന്നു.
അങ്ങനെ പറയുന്ന ആ മനുഷ്യൻ തന്നെ വിട്ടെങ്ങോട്ട് പോകാനാണ്. ഇങ്ങനെ ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ച് അവൾ മുന്നോട്ട് നടന്നു. കാവിലമ്മയുടെ നടയിലേക്കുള്ള വഴിയുടെ തുടക്കമായി. അവിടെ ഒരു കുഞ്ഞു കാണിയ്ക്കവഞ്ചിയുണ്ട്. കാവിലമ്മയെ നേരിട്ട് കാണാനാണ് പോകുന്നതെങ്കിലും അവിടെ ഒറ്റ രൂപാ നാണയം കാണിയ്ക്കയിട്ടിട്ടെ അവൻ പോകുമായിരുന്നുള്ളൂ. അവന്റെ പതിവുകൾ അവളോളം അറിയാവുന്ന ആരും തന്നെയില്ലായിരുന്നു. ആ പതിവുകൾ അവളും തുടർന്നു. കാണിയ്ക്കവഞ്ചിക്കു മുന്നിൽ നിന്ന് അവൾ ചെരുപ്പുകൾ അഴിച്ചു. ഉള്ളം കയ്യിലെ ഇളം ചൂടിൽ ചേർത്തു പിടിച്ചിരുന്ന ആ ഒറ്റരൂപാ നാണയം തൊഴുതു പ്രാർത്ഥിച്ച് അവൾ പെട്ടിയിലേയ്ക്ക് ഇട്ടു.
"ണിം...."
പെട്ടിക്കുള്ളിൽ ഘടിപ്പിച്ചിരുന്ന കുഞ്ഞു മണി അവളുടെ പ്രാർത്ഥനകൾ ഏറ്റുവാങ്ങും പോലെ ശബ്ദിച്ചു.
മണ്ണിട്ട വഴിയിലൂടെ വീണ്ടും മുന്നോട്ട്. ആമ്പലും താമരയും തിങ്ങി നിന്ന പാണാട്ടുചിറയുടെ ഓരത്തു കൂടി നടന്നു നീങ്ങുമ്പോൾ മുണ്ടും മടക്കിക്കുത്തി ചിറയിൽ നിന്ന് പൊട്ടിച്ചെടുത്ത ആമ്പൽപ്പൂക്കളും നീട്ടി അവൻ തന്നെ അരികത്തേയ്ക്ക് വിളിക്കും പോലെ തോന്നി അവൾക്ക്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ തിരിഞ്ഞുനോക്കി തിരിഞ്ഞുനോക്കിയാണ് അവൾ അവിടെനിന്നും വയലിന്റെ മധ്യത്തു കൂടിയുള്ള വഴിയിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചത്. പച്ചപ്പരവതാനി വിരിച്ച നെൽപ്പാടവും അതിന്റെ അവസാനമുള്ള അമ്പലക്കുളവും താണ്ടി മുന്നോട്ട് പോകും തോറും അവളുടെ നെഞ്ചിടിപ്പുകൾ ഉയരാൻ തുടങ്ങി. കാരണം അടുത്ത വളവ് തിരിഞ്ഞാൽ കാവിലമ്മയുടെ അമ്പലമായി. ശ്വാസോച്ഛാസം ദ്രുതഗതിയിലായി. അറിയാതെ വലതുകൈ മാറോടു ചേർത്ത് അവൾ പ്രാർത്ഥിച്ചു.
വളവ് തിരിഞ്ഞ് ആകാംക്ഷയോടെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ ആ ആൽത്തറയിൽ പരതി. അവൾക്കേറെ ഇഷ്ടമുള്ള കറുത്ത കരയുള്ള മുണ്ട് ഉടുത്ത് വെള്ള വസ്ത്രം ധരിച്ച് അവൻ ആ ആൽത്തറയിൽ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് അവൾ നിശ്ചലമായിപ്പോയി. ദ്രുതഗതിയിൽ ഉയർന്നു പൊങ്ങിയ ശ്വാസം ക്ഷണനേരം കൊണ്ട് നിലച്ച പോലെ തോന്നി. പരിസരബോധം വരാൻ കുറച്ചു സമയമെടുത്തു. അവൾ വളരെ യാന്ത്രികമായി അവന്റെ അടുക്കലേയ്ക്ക് നടന്നടുത്തു. അവനൊരു മാറ്റവും കണ്ടില്ല. അപകടത്തിൽ മുറിവേറ്റ ശരീരം തുന്നിക്കെട്ടിയ പാടുകളൊക്കെ അപ്രത്യക്ഷമായിരിക്കുന്നു. മുഖമൊക്കെ പഴയ പോലെ തന്നെ.... കണ്ണിനു താഴെ പടർന്ന ഇരുളിമ പോലും അതേ പോലെ....
അവൾ അടുത്തെത്തിയപ്പോഴേയ്ക്കും അവൻ ആൽത്തറയിൽ നിന്നെണീറ്റു. അവൾ അവനെ കൺകുളിർക്കെ നോക്കി നിന്നു.
"മനുഷ്യാ...."
ഇടറിപ്പോയ ഒച്ചയിൽ ആ വിളി കൂടുതൽ സുന്ദരമായിരുന്നു.
"എന്തോ...."
അവൻ നിറകണ്ണുകളോടെ വിളി കേട്ടു.
അവൾ ആ ആൽത്തറയ്ക്കു മുന്നിൽ നിന്ന് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.
"അയ്യേ.... പാറുവേയ്...." എന്ന് നീട്ടി വിളിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ അവളെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു. അവൾ വിങ്ങിപ്പൊട്ടി കരഞ്ഞു. പറയാതെ ഒറ്റയ്ക്കാക്കിപ്പോയതിലുള്ള വിഷമവും അമർഷവും പിണക്കവുമെല്ലാം ചുടുകണ്ണീരായി അവന്റെ നെഞ്ചിൽ പെയ്തൊഴിഞ്ഞു. അവളുടെ ഏങ്ങലടങ്ങാൻ പിന്നെയും സമയമെടുത്തു.
അവൻ മെല്ലെ അവളുടെ മുഖം പിടിച്ചുയർത്തി. എന്നിട്ട് എപ്പോഴും ചെയ്യാറുള്ള പോലെ അവളുടെ നെറ്റിയിലേക്ക് അവൾ മനപ്പൂർവം പിടിച്ചുവച്ച ആ മുടിയിഴകൾ തന്റെ കൈവിരലുകൾ കൊണ്ട് മാടിയൊതുക്കി. അവൾ സംതൃപ്തിയോടെ ഒരു കള്ളച്ചിരി ചിരിച്ചു.
പിന്നീട് അവൻ അവളോട് പറഞ്ഞു
"വാ അമ്മയെ കണ്ടിട്ട് വരാം."
ഏറെ നാളിനുശേഷം ഒരുമിച്ച് അമ്പലത്തിലേയ്ക്ക് കടന്ന അവർ കാവിലമ്മയെയും ഉപദേവതകളെയും നാഗദൈവങ്ങളെയും തൊഴുതുവണങ്ങി പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങി. തിരുമേനി കൊടുത്ത ചന്ദനം അവൾ അവന്റെ നെറ്റിയിൽ തൊട്ടുകൊടുത്തു. പതിവുപോലെ ഒരളവും കുറിയുമില്ലാത്ത വാരിപ്പൂശൽ.... ആ ഇളം തണുപ്പിൽ അവൻ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. നെറ്റിയിലെ ചന്ദനഗന്ധത്തെ തോൽപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കാച്ചെണ്ണയുടെയും കഷായസോപ്പിന്റെയും ഗന്ധം അവന്റെ നാസികയിലേയ്ക്ക് ഒഴുകിയെത്തി. ഒരായിരം കാര്യങ്ങൾ പറയണമെന്നുണ്ടായിട്ടും ഒരക്ഷരം പോലും മിണ്ടാതെ അവർ ഒരുപാട് നേരം നോക്കിയിരുന്നു.
"പാറുവേയ്...."
"പോകാൻ സമയമായല്ലേ...."
"മ്മ്മ്....യാത്രയൊന്നും പറയാൻ നോക്കണ്ട. എനിക്കൊന്നും കേൾക്കേം വേണ്ട അറിയേം വേണ്ട.... കാണണമെന്ന് തോന്നുമ്പോ എന്റെ കണ്മുന്നിലുണ്ടാവണം. കേട്ടല്ലോ...."
അവൾ പതിവ് രീതിയിൽ പിടിവാശി കാണിക്കും പോലെ പറഞ്ഞു.
"മ്മ്മ്.... മ്മ്മ്...." അവൻ നിസ്സഹായമായ ഒരു ചിരിയോടെ നീട്ടിമൂളി.
അവൾ പിന്നൊന്നും പറയാനോ കേൾക്കാനോ നിന്നില്ല. ഒന്നുകൂടി ശ്രീകോവിലിനകത്തേയ്ക്ക് നോക്കി കാവിലമ്മയെ താണുവണങ്ങി അവൾ അതിവേഗം തിരിഞ്ഞു നടന്നു. വിരിയും മുന്നേ കൊഴിഞ്ഞു മണ്ണിൽ വീണ ഗുൽമോഹർപ്പൂക്കൾ നിറഞ്ഞ വഴിയിലൂടെ അവൾ നടന്നകലുന്നത് നോക്കി അവൻ ആ ആൽത്തറയ്ക്ക് മുന്നിൽ തനിച്ചു നിന്നു.....
അവൾക്കു മാത്രം കാണാൻ കഴിയുന്ന അവൾക്കു മാത്രം കേൾക്കാൻ കഴിയുന്ന അവളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട 'തോന്നലായി' അവനിന്നും ആ ആൽത്തറയിലും പരിസരത്തുമായി ജീവിക്കുന്നു.
No comments:
Post a Comment