തലശ്ശേരി ജഗന്നാഥ ക്ഷേത്രം -ആ 'യോഗനയനങ്ങൾ' അവിടെയും 'മിഴിനീരണിഞ്ഞു

❤️തലശ്ശേരി ജഗന്നാഥ ക്ഷേത്രം -

ആ 'യോഗനയനങ്ങൾ' അവിടെയും 'മിഴിനീരണിഞ്ഞു'❤️

2023 ജനുവരി 3, ചൊവ്വാഴ്ച പുലർകാലത്ത് തലശ്ശേരി റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ പാദം പതിയുമ്പോൾ മനസ്സും ശരീരവും കുളിരണിഞ്ഞു. ധനുമാസരാവിലെ കുളിർകാറ്റേറ്റുള്ള തണുപ്പുകൊണ്ടായിരുന്നില്ല അത്.

മലബാറിന്റെ സാമൂഹ്യ സാംസ്‌കാരിക വിദ്യാഭ്യാസ പുരോഗതികൾക്ക് ഏറെ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയ ആ ചരിത്ര മുഹൂർത്തത്തിന് നാന്ദി കുറിച്ച സ്ഥലം. അതിന്റെ സാക്ഷാത്ക്കാരത്തിനായി ശ്രീനാരായണ ഗുരുദേവന്റെ പാദരേണുക്കൾ ആദ്യം പതിഞ്ഞതിവിടെയാണ് ; 1906 മാർച്ച്‌ 17, രാത്രി 8.30ന്.

തലശ്ശേരിയിലേക്കുള്ള ട്രെയിൻ യാത്രയിൽ ആ ഓർമ്മകൾ ഓരോന്നായി മനസ്സിൽ പൂത്തുലഞ്ഞു നിന്ന മഹനീയ നിമിഷം. ആ ഓർമ്മയിൽ, ആ മണ്ണിലേക്ക് കാലുകുത്തുമ്പോൾ, മനസ്സ് എങ്ങനെ കുളിരണിയാതിരിക്കും!!!

ജാതീയമായ ഉച്ചനീചത്വങ്ങൾകൊണ്ട് ഭ്രാന്താലയമായിരുന്നകേരളത്തെ ആധുനിക കേരള മാക്കിയതിന്റെ അടിസ്ഥാനശിലാകർമ്മമായിരുന്നല്ലോ 1888-ൽ ഗുരുദേവൻ അരുവിപ്പുറത്ത് ശിവപ്രതിഷ്ഠയിലൂടെ സാധിച്ചെടുത്തത്. അവിടെ കൊളുത്തിയ നവോത്ഥാനത്തിന്റെ പ്രകാശകിരണങ്ങൾ, ആ ആത്മീയതേജസ്സിന്റെ തപശക്തിയാൽ, കോടിക്കണക്കിനു ജനമനസ്സുകളിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി, അവരിലെ അജ്ഞാനമാകുന്ന അന്ധകാരത്തെ ഇല്ലാതാക്കുവാൻ അധിക സമയം വേണ്ടിവന്നില്ല. കേരളത്തിന്റെ തെക്കെയറ്റത്തു നിന്നും അങ്ങ് വടക്ക് മലബാറിനെയും അത് പ്രകമ്പനം കൊള്ളിച്ചത് സ്വാഭാവികം മാത്രം.

മലബാറിന്റെ മണ്ണിലേക്ക് സ്വാമി തൃപ്പാദങ്ങളുടെ പാദരേണുക്കൾ പതിയുന്നതിന് നിമിത്തമായ ഒരു വ്യക്തിത്വമുണ്ട് -

'വരതൂർ കാണിയിൽ കുഞ്ഞിക്കണ്ണൻ'.

തലശ്ശേരിയുടെ ഹൃദയഭാഗത്ത്‌ 'കെ. വേൽ ആന്റ് കമ്പനി' എന്ന പേരിൽ ഒരു മെഡിക്കൽ ഷോപ്പ് അദ്ദേഹത്തിന് സ്വന്തമായുണ്ടായിരുന്നു. അതിന്റെ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി പലപ്പോഴും അദ്ദേഹം മദ്രാസിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അങ്ങനെയൊരു യാത്രാവേളയിലാണ് ഗുരുദേവനെക്കുറിച്ചും, ഗുരുദേവന്റെ സാമൂഹ്യപരിഷ്ക്കരണ പ്രവർത്തനങ്ങളെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ കുഞ്ഞിക്കണ്ണൻ കൂടുതലായി അറിയുന്നത്. ആ അറിവ് കുഞ്ഞിക്കണ്ണനെ ഗുരുവിലേക്ക് കൂടുതൽ അടുപ്പിക്കുകയായിരുന്നു.

മലബാറിലുള്ള ജനങ്ങൾക്ക് അക്കാലത്ത് ഗുരുദേവനെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ അറിവുണ്ടായിരുന്നില്ല.

തന്റെ നാട്ടിൽ ജാതീയമായ ഉച്ചനീചത്വത്തിലും, ദുർദേവത ആരാധനയിലും മുഴുകിക്കിടന്ന ജനങ്ങളെ ഉയർത്തെഴുന്നേൽപ്പിക്കുവാൻ ഒരു ക്ഷേത്രം സ്ഥാപിച്ചു കിട്ടുന്നതിന് വേണ്ടിയാണ് നാലഞ്ചു ദിവസം വളരെയധികം കഷ്ടതകൾ സഹിച്ച് അദ്ദേഹം ഗുരുദേവനെ നേരിൽക്കാണുന്നതിനായി ശിവഗിരിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നത്. ശിവഗിരിക്കുന്നിന്റെ മുകൾപ്പരപ്പിൽ വെച്ച് ഗുരുദേവനെ കാണുവാനും തന്റെ ആഗ്രഹം അറിയിക്കുവാനുമുള്ള ഭാഗ്യം കുഞ്ഞിക്കണ്ണന് ലഭിച്ചു -

കുഞ്ഞി : മഹാഗുരോ, അവിടുന്നു തെക്കൻ ദിക്കുകളിൽ ക്ഷേത്രങ്ങളുണ്ടാക്കി വിഗ്രഹ പ്രതിഷ്ഠ ചെയ്തു കൊടുത്തിട്ടുള്ളതായറിയുന്നു. അതുപോലെ, ഞങ്ങൾക്ക് തലശ്ശേരിയിലും ഒരു ക്ഷേത്രം ആവശ്യമായി വന്നിരിക്കുന്നു. ദയവായി അങ്ങൂന്ന് പ്രതിഷ്ഠിച്ചുതന്ന് ഞങ്ങളുടെ ചിരകാലാഭിലാഷം പൂർത്തീകരിച്ചു തരണം.

ഗുരു : അവിടെ ഇംഗ്ലീഷ് വിദ്യാഭ്യാസം സിദ്ധിച്ചവർ അധികമില്ലയോ?

കുഞ്ഞി: ഉണ്ട്, സ്വാമി.

ഗുരു : സംസ്‌കൃതം പരിചയമുള്ളവരും വേദാന്തികളും ബ്രഹ്മസമാജക്കാരും ഉണ്ടല്ലോ?

കുഞ്ഞി : ഉണ്ട്, സ്വാമി.

ഗുരു : പിന്നെ നാം എന്തിന് അവിടെ വന്ന് ക്ഷേത്രം സ്ഥാപിക്കണം? അങ്ങുനിന്ന് ഏതോ ഒരാൾ വന്ന് കല്ലു നാട്ടിക്കൊടുത്തു എന്ന് അവർ നമ്മെ അധിക്ഷേപിക്കില്ലേ?

ഇതിന് മറുപടിയായി കുഞ്ഞിക്കണ്ണൻ ഒരു പ്രസംഗം തന്നെ ചെയ്തു.

കുഞ്ഞി : സ്വാമീ, ഈ വേദാന്തവും ബ്രഹ്മസമാജവുമെല്ലാം ഉണ്ടായിട്ടും അവിടങ്ങളിൽ നടന്നുവരുന്ന പൈശാചികവും ശോചനീയവുമായ ദുർദേവതാരാധനകൾ നിറുത്തുവാനോ, അതിൽ വിശ്വസിച്ചു വലയുന്നവരെ രക്ഷിക്കാനോ ഇതുവരെ ആർക്കും സാധിച്ചിട്ടില്ല. സമുദായം മദ്യപാനത്തിലും മൃഗബലിയിലും ദുർമൂർത്തി സേവയിലും മുഴുകി അധഃപ്പതിച്ചു കിടക്കുകയാണ്. സാത്വികാരാധനയോടു കൂടിയ ഒരു ക്ഷേത്രമെങ്കിലും ഞങ്ങൾക്കുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ........

കുഞ്ഞിക്കണ്ണൻ ഇപ്പോൾ പൊയ്ക്കോളൂ. നാം വേണ്ടത് ചെയ്തുതരാം. ആ കാരുണ്യമൂർത്തിയുടെ തിരുമൊഴികൾ കുഞ്ഞിക്കണ്ണനെ ആഹ്ലാദചിത്തനാക്കി. 

ഈ സംഭാഷണമാണ് തലശ്ശേരി ശ്രീ ജഗന്നാഥക്ഷേത്രത്തിന്റെ ഉദയത്തിന് നാന്ദി കുറിച്ചത്.

കുഞ്ഞിക്കണ്ണന്റെ ആഗ്രഹം സഫലീകരിക്കുന്നതിനായിട്ടാണ് ഗുരുദേവൻ ട്രെയിൻ മാർഗ്ഗം 1906 മാർച്ച്‌ 17, ശനിയാഴ്ച, രാത്രി 8.30ന് തലശ്ശേരിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നത്. ശ്രീനാരായണ ഋഷിയുടെ പാദ പത്മങ്ങൾ സ്റ്റേഷൻ പ്ലാറ്റഫോമിൽ പതിഞ്ഞപ്പോൾ, അതിൽ ഏറ്റവുമധികം സന്തോഷിച്ചത് 

കുഞ്ഞിക്കണ്ണനാണ്.

തലശ്ശേരി റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിക്കണ്ണനും മറ്റു വിശ്ഷ്ട വ്യക്തികൾക്കുമൊപ്പം സ്വാമികൾ പോയത് കുഞ്ഞിക്കണ്ണന്റെ വീട്ടിലേക്കായിരുന്നു.

അടുത്ത ദിവസം സമുദായ പ്രമാണിമാരും മറ്റുള്ളവരുമൊക്കെയായി ചർച്ച ചെയ്ത്, മുൻകൂട്ടി കണ്ടുവെച്ചിരുന്ന സ്ഥലത്തു ക്ഷേത്രത്തിന് കുറ്റിയടിക്കുവാൻ തീരുമാനിച്ചു.

1906 മാർച്ച്‌ 23, വെള്ളിയാഴ്ച, മുഹൂർത്തമൊന്നും നോക്കാതെ, ക്ഷേത്ര ശ്രീകോവിലിന് ഗുരുദേവൻ കുറ്റിയടിച്ച് പ്രാരംഭ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് തുടക്കം കുറിച്ചു. അതിനു ശേഷം അടുത്ത ദിവസം തന്നെ ഗുരുദേവൻ അവിടെ നിന്നും മടങ്ങി.

1906 ഏപ്രിൽ 21, ശനിയാഴ്ച മഹാകവി കുമാരനാശാന്റെ സാന്നിദ്ധ്യത്തിൽ കൊറ്റിയത്ത് രാമുണ്ണി വക്കീൽ ക്ഷേത്രത്തിനു തറക്കല്ലിട്ടു. തുടർന്ന് ക്ഷേത്രത്തിന്റെ പണികൾ ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു. പിന്നീട് പണി പൂർത്തിയായ ക്ഷേത്രത്തിൽ 1908 ഫെബ്രുവരി 13, വ്യാഴാഴ്ച രാത്രിയിൽ ഗുരുദേവൻ പ്രതിഷ്ഠ നടത്തുകയും, ക്ഷേത്രത്തിന് "ശ്രീ ജഗന്നാഥക്ഷേത്രം" എന്ന് നാമകരണവും ചെയ്തു. പുരി ജഗന്നാഥ ക്ഷേത്രത്തിനെ അനുസ്മരിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഗുരുദേവൻ ഈ ക്ഷേത്രത്തിന് "ശ്രീ ജഗന്നാഥക്ഷേത്രം" എന്ന് പേര് കല്പിച്ചു കൊടുത്തത്. പുരി ജഗന്നാഥ ക്ഷേത്രത്തിൽ വളരെ പണ്ടു കാലം മുതൽക്കെ ജാതിവ്യത്യാസമില്ലാതെ എല്ലാവർക്കും പ്രവേശനം അനുവദിച്ചിരുന്നു.

ഈ ക്ഷേത്രത്തിൽ ഹരിജനങ്ങളെയും മറ്റും പ്രവേശിപ്പിക്കുന്നതിൽ പൂർവ്വാചാരപ്രിയരായ ചിലർക്ക് വിരോധമുള്ളതായി ഗുരുദേവൻ അറിഞ്ഞിരുന്നു.

ആ വിഷയത്തെക്കുറിച്ച് മൂർക്കോത്തു കുമാരൻ ഇങ്ങനെ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു -

"താൻ ഏർപ്പെടുത്തിയ ക്ഷേത്രങ്ങളൊക്കെ ജാതിഭേദം കൂടാതെ എല്ലാവർക്കും പ്രവേശനം അനുവദിക്കണമെന്നാണ് ഗുരുസ്വാമികളുടെ കല്പന. അതനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുവാൻ മടിയുള്ള ചിലരുടെ മനസ്ഥിതിയെപ്പറ്റി എന്തു പറയണമെന്ന് അറിയുന്നില്ല. തലശ്ശേരി ജഗന്നാഥ ക്ഷേത്രം ഏർപ്പെടുത്തിയ കാലത്തുതന്നെ അവിടെ പുലയരെ കയറ്റുന്ന കാര്യത്തെപ്പറ്റി ആലോചനയുണ്ടായിരുന്നു. ചിലർ അന്ന് വിരോധം പറഞ്ഞു. ഒടുവിൽ സ്വാമികൾ, ജനങ്ങളുടെ ഇടയിൽ ഭിന്നാഭിപ്രായങ്ങൾ ഉണ്ടെന്നറിയുകയും ക്ഷോപം ഉണ്ടായേക്കാമെന്നു ഭയപ്പെടുകയും ചെയ്തതിനാൽ - 'എന്നാൽ അവർ തല്ക്കാലം ഇവിടം വരെ വന്നുകൊള്ളട്ടെ' എന്ന് പറഞ്ഞ് ഒരു സ്ഥലം കാണിച്ചുകൊടുത്തിരുന്നു. കൊല്ലംതോറും ഉണ്ടാകാറുള്ള ഉത്സവാവസരത്തിൽ

ഒരു ദിവസം ആ പാവങ്ങൾ തങ്ങളുടെ വാദ്യഘോഷത്തോടുകൂടി അവിടെവരെ ചെന്നു ക്ഷേത്രത്തിൽ ചില വഴിപാടുകൾ കഴിക്കുക പതിവായിരുന്നു. കുറെ കൊല്ലം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ചില പ്രമാണിമാർ, അവരെ അവിടുന്നും ദൂരത്ത് നിർത്തി. അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ തങ്ങൾ ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് വഴിപാടും കൊണ്ടുവരുന്നതല്ല എന്ന് പുലയർ ശഠിച്ചു. ഈ വിവരം അറിഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഇതിനെപ്പറ്റി ആലോചിക്കുവാൻ ചില യുവജനങ്ങളുടെ ഉത്സാഹത്താൽ ഒരു സഭ ചേർന്നത്. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു സഭയിൽ പ്രസംഗിപ്പാൻ ശ്രീമാൻ കെ. അയ്യപ്പനെ അനുവദിക്കുകയില്ലെന്നുപോലും ചിലർ ശഠിച്ചിരുന്നു. ഈ വിവരമൊക്കെ അറിഞ്ഞ ശേഷം നാരായണ ഗുരുസ്വാമികൾ തന്നെ തലശ്ശേരിയിൽ വരികയും ക്ഷേത്രത്തിൽ വലിയൊരു സഭ വിളിച്ചുകൂട്ടുകയും ചെയ്തു. ക്ഷേത്രം ഡയറക്ടർമാരിൽത്തന്നെ പലരും പുലയർക്ക് ക്ഷേത്രപ്രവേശനം അനുവദിക്കുന്നതിൽ ആ അവസരത്തിൽ എതിരഭിപ്രായം പറയുകയുണ്ടായി. ഒടുവിൽ മാസത്തിലൊരിക്കൽ പുലയർ ക്ഷേത്രത്തിൽ പ്രവേശിക്കുന്നതിന് വിരോധമില്ലെന്ന് തീർച്ച ചെയ്തു.

അടുത്ത അവസരത്തിൽ സ്വാമിയുടെ സാന്നിധ്യത്തിൽ പുലയർ ഭജനയോടുകൂടി ക്ഷേത്രത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു പ്രദക്ഷിണം ചെയ്യുകയും സ്വാമികൾക്ക് പഴം, മുന്തിരിങ്ങ, കൽക്കണ്ടം മുതലായവ കാഴ്ച്ച വെക്കുകയും ചെയ്തു. അത് അവിടെ കൂടിയ എല്ലാവർക്കും തൃപ്പാദങ്ങൾ എടുത്തു കൊടുത്തു. അന്നു പുലയരിൽ ചിലർ സ്വാമികളുടെ കാലിൽ  സാഷ്ടാംഗം നമസ്കരിച്ചു വീണുരുണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ കാരുണ്യമൂർത്തിയായ ആ മഹാത്മാവിന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും വെള്ളം ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നതു കണ്ടവരാരും ആജീവനാന്തം ആ കാഴ്ച്ച വിസ്മരിക്കുന്നതല്ല. ഇപ്പോൾ തലശ്ശേരി ജഗന്നാഥ ക്ഷേത്രത്തിൽ ജാതിഭേദം കൂടാതെ മാസത്തിൽ ഒരിക്കൽ മാത്രമല്ല ഏതവസരത്തിലും പ്രവേശനം നൽകതക്ക വിധത്തിൽ പഴയ മമൂൽപ്രിയന്മാരുടെ മനസ്സിനെ അലിയിക്കാൻ ആ ബാഷ്പധാര കാരണമായിത്തീർന്നു." (ശ്രീനാരായണഗുരുസ്വാമികളുടെ ജീവചരിത്രം, മൂർക്കോത്ത്‌ കുമാരൻ - പേജ് 173-174).

പുലയുരുടെ ക്ഷേത്രപ്രവേശനത്തിനായി കഠിന പ്രയത്നം ചെയ്‌ത മൂർക്കൊത്തു കുമാരനെപ്പറ്റി, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകൻ മൂർക്കൊത്തു കുഞ്ഞപ്പ ഇങ്ങനെ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു -

"..... അനേകം ജനങ്ങളുടെ മുൻപിൽ വെച്ച് ഒരാളുടെ മുമ്പിലും തല കുനിക്കുകപോലും ചെയ്യാത്ത 'മൂർക്കോത്തു കുമാരൻ' സ്വാമികളുടെ കാൽക്കൽ ഇടിവെട്ടേറ്റ തെങ്ങുപോലെ ദണ്ഡനമസ്കാരം ചെയ്തു. സ്വാമികൾ തന്നെ അല്പം വികാരതരളിതനായി. ആളുകളൊക്കെ അന്തം വിട്ടുപോയി. ആ രംഗം കണ്ടു നിന്നവർ വളരെ വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും പുളകമാർന്നുകൊണ്ട് അതിനെപ്പറ്റി വിവരിക്കാറുണ്ട്. അതായിരുന്നു ജീവിതത്തിൽ ആദ്യവും അവസാനവുമായി മൂർക്കോത്തു കുമാരൻ ചെയ്ത നമസ്കാരം."

സാധു ജനങ്ങളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനും അവരുടെ അവകാശങ്ങൾ നേടിയെടുക്കുന്നതിനും തലശ്ശേരിയുടെ മണ്ണിൽ ആ 'യോഗനയനങ്ങൾ' വീണ്ടും 'മിഴിനീരണിഞ്ഞു'.

തലശ്ശേരി ടെംപിൾ ഗേറ്റ് കടന്ന് ക്ഷേത്രത്തിൽ എത്തുമ്പോഴേക്കും ഈ ചരിത്ര സംഭവങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി മമനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞുവരികയും, ആ സംഭവങ്ങൾക്ക് സാക്ഷ്യം വഹിച്ച ഒരു പ്രതീതിയിൽ ക്ഷേത്രമുറ്റത്ത്‌ സ്ഥാപിതമായിരിക്കുന്ന ഗുരുമന്ദിരത്തിനു മുന്നിൽ എത്തിച്ചേരുകയും ചെയ്തു.

ഗുരുദേവൻ സശരീരനായിരിക്കുമ്പോൾ, ലോകത്താദ്യമായി ഗുരുവിന്റെ ഒരു ലോഹ പ്രതിമ സ്ഥാപിതമാകുന്നത് തലശ്ശേരി ജഗന്നാഥക്ഷേത്രപ്പറമ്പിനുള്ളിലാണ്.

1926 ജനുവരി 31, ഞായറാഴ്ച തലശ്ശേരിയിൽ ശ്രീമാൻ മുണ്ടങ്ങാടൻ ഗോവിന്ദന്റെ വീട്ടിൽ വെച്ച്  തൊഴിലാളി സംഘത്തിന്റെ ഒരു യോഗം ചേർന്നിരുന്നു. ആ യോഗത്തിൽ വെച്ച് നാരായണ ഗുരുസ്വാമിയുടെ ഒരു പ്രതിമ തലശ്ശേരി ജഗന്നാഥ ക്ഷേത്രപറമ്പിൽ സ്ഥാപിക്കുവാൻ പരിശ്രമം ചെയ്യണമെന്ന് മൂർക്കോത്തു കുമാരനാണ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്. അവിടെ കൂടിയവരെല്ലാം അതു സമ്മതിക്കുകയും, അതിനായി ശ്രീമത് ബോധാനന്ദ സ്വാമികൾ അദ്ധ്യക്ഷനായും ശ്രീമത് ചൈതന്യ സ്വാമികൾ ഉപാദ്ധ്യക്ഷനായും ശ്രീ മുണ്ടങ്ങാടൻ ഗോവിന്ദൻ ഖജാൻ ജിയായും ശ്രീ മൂർക്കോത്തു കുമാരൻ സെക്രട്ടറി ആയും ഒരു കമ്മിറ്റി രൂപീകരിക്കുകയും അതിനുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങൾ ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു.

ഇതിന്റെ ധനശേഖരണാർത്ഥം മൂർക്കോത്തു കുമാരൻ കൊളമ്പ് സന്ദർശിക്കുകയും, അവിടെവെച്ച് പ്രൊഫ.   തവറലി എന്ന ഇറ്റാലിയൻ ശിൽപ്പിയെ പരിചയപ്പെടുകയും പ്രതിമാ നിർമ്മാണം അദ്ദേഹത്തെ ഏൽപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.

ഇന്ന് കേരളത്തിൽ കാണുന്ന ഗുരുദേവ പ്രതിമകളിൽവെച്ച് ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠമാണ് ഈ പ്രതിമ. ഇത് ഇറ്റലിയിൽ നിന്നും കൊണ്ടുവരുന്ന വേളയിൽ കൊളമ്പിൽ ഇറക്കുകയുണ്ടായി. അന്ന് കൊളമ്പിലുണ്ടായിരുന്ന ഗുരുദേവൻ ഈ പ്രതിമ കണ്ടിട്ട് പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ വളരെ പ്രസിദ്ധമാണ് -

"ആഹാരവും ജലവും വേണ്ട. എന്നും ജീവിച്ചിരുന്നുകൊള്ളും" എന്നാണ്.

പതിന്നാലു മാസത്തെ കഠിന പ്രയത്നത്തിന്റെ ഫലമായി 1927 മാർച്ച്‌ 13ന്, ഗുരുദേവൻ തന്റെ അനന്തരഗാമിയായി അഭിഷേകം ചെയ്ത ശ്രീമത് ബോധാനനന്ദ സ്വാമികൾ, ഗുരുദേവന്റെ ഈ ലോഹപ്രതിമ മന്ദിരത്തിനുള്ളിൽ പ്രത്യേകം തയാറാക്കിയ മണിമഞ്ചത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു.

ഗുരുദേവൻ സശരീരനായി ഇരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഗുരുവിന്റെ പ്രതിമ എന്തുകൊണ്ട് സ്ഥാപിച്ചു എന്നുള്ളതിനെക്കുറിച്ച് മൂർക്കോത്ത് ഇങ്ങനെ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു -

"ഏതായാലും ലോകരക്ഷാർത്ഥം നിഷ്കാമമായി ഏറ്റവും ഫലപ്രദമായ മാർഗ്ഗത്തിൽ കർമ്മം ചെയ്യുന്ന ഒരു ജ്ഞാനയോഗിയുടെ ഓർമ്മയ്ക്കായി അവിടുത്തെ ഒരു പ്രതിമ സ്ഥാപിക്കുന്നതിൽ പരിശ്രമിച്ചതിന്, യാതൊരു സമാധാനവും പറയേണ്ടുന്നാവശ്യം അശേഷം ഇല്ല. തങ്ങൾക്ക് സ്നേഹമുള്ളതോ, തങ്ങൾക്കു വല്ല ദ്രവ്യവും സമ്പാദിച്ചു കൊടുത്തതോ ആയ ഒരാളോടുള്ള കൃതജ്ഞതയെ കാണിപ്പാൻ രണ്ടോ, മൂന്നോ, അഞ്ചോ, പത്തോ ആളുകൾ സ്ഥാപിക്കുന്ന ഒരു സ്മാരകമല്ല ഇത്. ദ്രവ്യസ്ഥനായ ഒരാൾ തനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട വല്ലവരുടെയും ഓർമ്മയെ നിലനിറുത്താൻ ചെയ്യുന്നതുമല്ല. അനേകകാലമായി കേരളീയർ ആചരിക്കുന്നതും അവരുടെ അഭിവൃത്തിക്കു തടസ്സമായി നിൽക്കുന്നതും ആയ ചില ദോഷങ്ങളെ പരിഹരിച്ചു സങ്കടങ്ങളും ബുദ്ധിമുട്ടുകളും അനുഭവിക്കുന്ന സമുദായങ്ങളെ ഉദ്ധരിച്ച് :

അന്യർക്ക് ഗുണം ചെയ്‌വതിനായുസ്സുവപുസ്സും

ധന്യത്വമൊടങ്ങാത്മതപസ്സും

ബലിചെയ്യുന്ന ഒരു മഹാത്മാവിനോട് കൃതജ്ഞത കാണിപ്പാൻ വേണ്ടിയും അവിടുത്തെ പാവനമായ ആദർശങ്ങൾ മേലിൽ അനുസരിക്കാനിരിക്കുന്ന ഇനിയത്തെ തലമുറകൾക്ക് അവിടുത്തെ ശരിയായ രൂപം കണ്ടു ബഹുമാനിക്കാൻ സഹായമായിത്തീരേണമെന്നുള്ള ഉദ്ദേശ്യത്തോടുകൂടിയും അവിടുത്തെയോടു ഭക്തിബഹുമാനങ്ങളുള്ള അനേകം ആളുകൾ യഥാ ശക്തി സംഭാവന ചെയ്തു സാധിച്ചതാണ് ഈ പ്രതിമ."

ഇനിയും 'ജഗന്നാഥനെ 'ക്കൂടി കണ്ടുമടങ്ങാം എന്ന ചിന്തയാലാണ് ക്ഷേത്രത്തിന്  മുൻപിലുള്ള മണ്ഡപത്തിൽ കയറിത്. അവിടെ നിന്നും അമ്പലത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്ന കവാടത്തിന് അടുത്ത് സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ബോർഡ്‌ ദൃഷ്ടിയിൽപ്പെട്ടു. അമ്പലത്തിലെ പൂജാസമയങ്ങളുടെയും പൂജാവിധികളുടെയും നീണ്ടയൊരു പട്ടിക. അതൊക്കെ വായിച്ച് താഴേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ചെറിയ അക്ഷരത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു -

"ബനിയൻ, ഷർട്ട്‌, ലുങ്കി മുതലായവ ധരിച്ചുകൊണ്ട് അമ്പലത്തിനുള്ളിൽ പ്രവേശിക്കരുത്."

ഇതു വായിച്ചിട്ട് അത്ഭുതമൊന്നും തോന്നിയില്ല. കാരണം ഗുരുദേവന്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽപോലും പുലയരെ ക്ഷേത്രത്തിനുള്ളിൽ പ്രവേശിപ്പിക്കുവാൻ തയാറാകാതെയിരുന്ന കുറെ മാമൂൽപ്രിയർ ഉണ്ടായിരുന്ന ഇടമാണല്ലോ. അവരുടെ പിന്തലമുറക്കാർ വേരറ്റുപോയിട്ടില്ലായെന്ന് ഇത് സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു.

 ഞാനൊരപരിചിതനായതുകൊണ്ടാവാം, ഒരു ശാന്തിക്കാരൻ വന്ന് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയിട്ട് - "എവിടെ നിന്നാണ്?"

ഞാൻ : കുറെ തെക്കുനിന്നാണ്.  ഇത് ശ്രീനാരായണ ഗുരുദേവൻ പ്രതിഷ്ഠ നടത്തിയ ക്ഷേത്രമല്ലേ?

ശാന്തി - "അതെ".

ഞാൻ : ഗുരു പ്രതിഷ്ഠ നടത്തിയ ക്ഷേത്രത്തിലാണോ ഈ 'ആചാരം'! ഇതെന്ത് കഷ്ടമാണ്!!

ശാന്തി : (ദേക്ഷ്യം വന്നിട്ട്) "ഇത് ക്ഷേത്രമാണ്. ഇവിടെ ചില ആചാരങ്ങളൊക്കെയുണ്ട്.  അത് പണ്ടുമുതലെ ഉള്ളതാണ്. ഇവിടെ വരുന്നവർ അതാചാരിക്കണം!

ഞാൻ : ഏതെല്ലാം ആചാരങ്ങളെയും അനുഷ്ടാനങ്ങളെയും മാറ്റിമറിച്ചാണ് ഗുരുദേവൻ ക്ഷേത്രപ്രതിഷ്ഠകൾ നടത്തിയിട്ടുള്ളതെന്ന് അറിയുമോ?

അപ്പോഴേക്കും അവിടുത്തെ മേൽശാന്തി വന്ന് ഇടപെട്ടു.

"ഷർട്ട്‌ ഊരിയെ അകത്തു കയറാൻ പാടുള്ളു എന്നത് ഇവിടുത്തെ പണ്ടുമുതലെയുള്ള ആചാരമാണ്. അത് അനുഷ്ഠിച്ചേ മതിയാകു.

ഞാൻ : അതു ശെരി, പണ്ടുമുതലെയുള്ള ആചാരങ്ങൾ അനുഷ്ഠിച്ചെ മതിയാകു എങ്കിൽ, താങ്കൾക്ക് ശിവനെ പൂജിക്കുവാൻ കഴിയുമായിരുന്നോ? സാധാരണ,  ക്ഷേത്രങ്ങൾക്ക് മുൻപിൽ സ്ഥാപിച്ചിരുന്ന 'തീണ്ടൽ പലകക്ക്' അപ്പുറത്തു നിൽക്കാനല്ലേ താങ്കൾക്ക് കഴിയുമായിരുന്നുള്ളു?? അതങ്ങ് മറന്നുപോയോ???

അപ്പോഴേക്കും അവിടെ ധാരാളം ആളുകൾ കൂടിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഗുരുദേവൻ പ്രതിഷ്ഠ നടത്തിയ ക്ഷേത്രത്തിൽനിന്നും ഈ ആചാരം മാറ്റണമെന്ന് അവരിൽ പലരും പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ശാന്തിക്കാരോട് തർക്കിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ലായെന്ന ചിന്തയിൽ, മണ്ഡപത്തിൽ നിന്നുകൊണ്ട്, 'ജഗന്നാഥ'ന്റെ മുന്നിൽ എരിയുന്ന ദീപം (വെളിച്ചം അഥവാ 'അറിവ്', അതാണല്ലോ ഗുരുവിന്റെ ദൈവം) കണ്ട് മുന്നോട്ടു വെച്ച കാൽ പിന്നോട്ടെടുത്ത് ജഗന്നാഥനോട് യാത്ര പറഞ്ഞു.

ഈ ക്ഷേത്രം സ്ഥാപിച്ചിട്ട് 114 വർഷങ്ങൾ പിന്നിടുമ്പോഴും, ഗുരുദേവന്റെ സങ്കല്പത്തിലുള്ള (ക്ഷേത്രത്തിന് ചുറ്റും നല്ല തണൽമരങ്ങൾ വെച്ചുപിടിപ്പിക്കണം. അതിനു ചുറ്റും ഇരിപ്പിടങ്ങൾ കെട്ടണം. നല്ല പൂന്തോട്ടം ഉണ്ടാകണം. എല്ലാ മതഗ്രന്ഥങ്ങളുമടങ്ങിയ വായനശാല ഉണ്ടാകണം. കുളിച്ച് നല്ല ചിന്തകളോടെ വരുന്ന ഭക്തർ മരത്തണലിലിരുന്ന് ഈ പുസ്തകങ്ങൾ വായിച്ച് അറിവ് നേടണം)

 ഒരു ക്ഷേത്രമാകുവാൻ ഈ ക്ഷേത്രത്തിന് (ഗുരുദേവൻ പ്രതിഷ്ഠ നടത്തിയ ഏതാണ്ടേല്ലാ ക്ഷേത്രങ്ങളുടെയും അവസ്ഥ ഇതു തന്നെ) കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന് മനസ്സ് ഇപ്പോഴും മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

🙏🙏🙏

സുതൻ ഭാസ്കരൻ

വൈസ് പ്രസിഡന്റ്‌

ശ്രീനാരായാണ സേവാ സംഘം, കൊൽക്കത്ത

9433405527/8777530343