പ്രധാന നാട്യകലകൾ
കൂടിയാട്ടം, കൂത്ത്, അഷ്ടപദിയാട്ടം,കൃഷ്ണാട്ടം, കഥകളി, തുള്ളൽ, മോഹിനിയാട്ടം എന്നിവയാണ് പ്രധാന നാട്യകലകൾ. ഇതിൽ കഥകളിയും തുള്ളലും ആരംഭകാലം മുതൽ തന്നെ ക്ഷേത്രപരിസരങ്ങൾക്കു പുറത്തും പ്രദർശിപ്പിച്ചിരുന്നു. കൂത്ത്, കൂടിയാട്ടം, കൃഷ്ണനാട്ടം എന്നിവയും പിന്നീട് ക്ഷേത്രവേദികൾക്ക് പുറത്തുവന്നു. എങ്കിലും പ്രധാന നാട്യകലകളുടെ പിറവിയും വളർച്ചയും ക്ഷേത്രാചാരങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതായിരുന്നു.
കൂടിയാട്ടം
സംസ്കൃത നാടകങ്ങൾ ഭരതന്റെ നാട്യശാസ്ത്രമനുസരിച്ച് ഇന്ത്യയുടെ പല ഭാഗങ്ങളിലും അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നു. കേരളത്തിന്റെ ചില ഭേദഗതികളോടെ അവതരിപ്പിക്കുന്നതാണ് കൂടിയാട്ടം. അഷ്ടബന്ധപ്രതിഷ്ഠയുള്ള ക്ഷേത്രങ്ങളിലെ കൂത്തമ്പലങ്ങളിൽ മാത്രമേ കൂടിയാട്ടം നടത്തിയിരുന്നുള്ളൂ.
പറക്കും കൂത്തു മുതലായ ചിലതുമാത്രം അവതരിപ്പിക്കാനുള്ള സൗകര്യത്തിനായി അമ്പലപ്പറമ്പുകളിൽ നടത്താറുണ്ടായിരുന്നു. അത്തരം പറമ്പുകളിൽ ചിലവ ഇന്നും കൂത്തുപറമ്പ് എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്നു. ചാക്യാർമാരും നങ്ങ്യാർമാരും ചേർന്നാണ് അഭിനയം. മിഴാവ് കൊട്ടാൻ നമ്പ്യാരും കുഴിത്താളം പിടിക്കാൻനങ്ങ്യാരും ഉണ്ടാകും.
ചാക്യാർകൂത്ത്
ഒരു നടന്റെ മാത്രം അല്പാഭിനയത്തോടുകൂടിയ പുരാണകഥയുടെ പ്രതിപാദനമാണ് ചാക്യാർകൂത്ത്.
കൂടിയാട്ടത്തിലെ വിദൂഷകന്റെ വേഷമായിരിക്കും ആ നടൻ ധരിക്കുന്നത്. കൂടിയാട്ടത്തിലായാലും ഒരു നടൻ മാത്രം രംഗത്തു നിന്ന് അഭിനനയിക്കുമ്പോൾ അതിനെ കൂത്തെന്നു പറയും.
ആശ്ചര്യ ചൂഡാമണി നാടകത്തിലെ ഒരു അങ്കമായ അംഗുലീയാങ്കം, മന്ത്രാങ്കം, മത്തവിലാസം എന്നിവയാണ് പ്രശസ്തമായ കൂത്തുകൾ.
കൂത്തിനിടയിൽ ചാക്യാർ എന്തുപറഞ്ഞാലും ശിക്ഷയില്ല. നൈമിശാരണ്യത്തിൽ കഥാകഥനം നടത്തുന്ന സൂതന്റെ പ്രതിനിധിയായി കൂത്തുപറയുന്ന ചാക്യാരെ കണക്കാക്കുന്നു.
പാഠകം
കൂത്തിന്റെ കുറേക്കൂടി ലളിതവും ജനകീയവുമായ രൂപമാണ് പാഠകം. ഇതിലും ഹാസ്യത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ സാമൂഹ്യവിമർശനമാകാം. നമ്പ്യാരാണ് പാഠകം പറയുക. മിഴാവുപോലുള്ള വാദ്യമൊന്നും പാഠകത്തിനില്ല. ലളിതമാണ് നമ്പ്യാരുടെ വേഷം. പട്ടുടുത്തു കഴുത്തിൽ സ്വർണ മുത്തുമാലയോ രുദ്രാക്ഷമോ അണിഞ്ഞിരിക്കും. തലയിൽ പട്ടുകൊണ്ട് ചുറ്റിക്കെട്ടും. കൂത്തിനുള്ളതുപോലെ സ്ഥലകാല നിബന്ധനകളൊന്നും പാഠകത്തിനില്ല. ക്ഷേത്രത്തിന് പുറത്ത് ഏതു നേരത്തും പാഠകമാകാം. കൂത്തിന് മിഴാവു കൊട്ടാൻ നിൽക്കുന്ന നമ്പ്യാർ ആ കല സ്വായത്തമാക്കി അതിനെ ലളിതമായി പുനരാവിഷ്കരിച്ചതാകാം പാഠകം.
തുള്ളൽ
കൂടിയാട്ടം, കൂത്ത് എന്നിവയെക്കാൾ ജനകീയമായ കലാരൂപം. കലക്കത്തു കുഞ്ചൻ നമ്പ്യാരാണ് തുള്ളലിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവ്. കൂത്ത് പറയുന്നതിനിടയിൽ മിഴാവ് കൊട്ടുകയായിരുന്നു നമ്പ്യാർ അല്പം മയങ്ങിപ്പോയത്രെ. അതിന് ചാക്യാർ രൂക്ഷമായി വിമർശിച്ചു. ആ ചാക്യാരോട് പകരം വീട്ടാൻ നമ്പ്യാർ തുള്ളലുണ്ടാക്കിയെന്നാണ് ഐതിഹ്യം. എന്തായാലും സാധാരണ ജനങ്ങൾക്കുവേണ്ടിയുള്ള കലാരൂപമാണിത്.
ഓട്ടൻ തുള്ളൽ, പറയൻ തുള്ളൽ, ശീതങ്കൻ തുള്ളൽ എന്നിങ്ങനെ തുള്ളൽ മൂന്നുതരം.ഓടികൊണ്ടുള്ള തുള്ളലാണ് ഓട്ടൻ തുള്ളൽ. പറയൻ, ശീതങ്കൻ എന്നിവ ജാതിപ്പേരുകളാണ്. ആ ജാതിക്കാരുടെ ഇടയിൽ നിലവിലിരുന്ന ചില പ്രാകൃത നൃത്തങ്ങളെയും ചാക്യാർകൂത്തിലെ ചില അംശങ്ങളെയും കൂട്ടിയിണക്കിയായിരിക്കാം കുഞ്ചൻ നമ്പ്യാർ തുള്ളലിന് രൂപം നൽകിയത്.
പുരാണകഥകളാണ് തുള്ളലിലെ ഇതിവൃത്തം. കുഞ്ചൻ നമ്പ്യാർ അതിന് കേരളീയ ഛായ നൽകി. പുരാണകഥാപാത്രങ്ങളിലും മറ്റും കേരളീയരുടെ സ്വഭാവവും പ്രവൃത്തികളും ആരോപിച്ച് വിമർശിക്കുകവഴി കടുത്തസാമൂഹ്യവിമർശനമാണ് കുഞ്ചൻ നമ്പ്യാർ നിർവഹിച്ചത്. പുരാണകഥകളിലൂടെ ധർമ്മോപദേശവും നൽകി.
വിമർശനം ഹാസ്യത്തിന്റെ അംശം ധാരാളം കലർന്നതിനാലും പുരാണകഥാപാത്രങ്ങളുടെ പേരിലാകയാലും വിമർശിക്കപ്പെടുന്നവർക്ക് ക്ഷോഭിക്കാനോ പ്രതിഷേധിക്കാനോ കഴിയില്ല. കൂത്തിലെന്നപോലെ പ്രതിപാദ്യത്തിൽ നിന്ന് വ്യതിചലിച്ച് അപ്പപ്പോൾ തോന്നുന്ന വിമർശനം ഉൾപ്പെടുത്താൻ തുള്ളലിന് കഴിയില്ല.
കൃഷ്ണാട്ടം
കൃഷ്ണനാട്ടമെന്നും കൃഷ്ണാട്ടം അറിയപ്പെടുന്നു. ശ്രീകൃഷ്ണ കഥയെ ആസ്പദമാക്കി കോഴിക്കോട്ടെ സാമൂതിരിയായ മാനവേദൻ രാജ സംവിധാനം ചെയ്ത ഭക്തി നിർഭരമായ നൃത്തനാടകമാണ് കൃഷ്ണാട്ടം. മാനവേദൻ തന്നെ സംസ്കൃതത്തിൽ രചിച്ച കൃഷ്ണ ഗീതിയാണ് കൃഷ്ണാട്ടത്തിലെ വാച്യാംശം.
ജയദേവന്റെയും മേല്പത്തൂർ നാരായണഭട്ടതിരിയുടെയും സ്വാധീനം കൃഷ്ണഗീതിയിലുണ്ട്. ശ്രീകൃഷ്ണ ചരിതത്തെ എട്ടുഭാഗങ്ങളായി തിരിച്ച് എട്ടുദിവസങ്ങളായി ആടിയിരുന്നു. കൃഷ്ണാട്ടം ആടുന്നതിന് ചില നിയമങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.
സാമൂതിരിയുടെ ഭരണമേഖലയ്ക്ക് പുറത്ത് ആടിക്കൂടാ. ഗുരുവായൂരിലും മലബാറിലെ ചില ക്ഷേത്രങ്ങളിലുമാണ് പതിവായി ആടിയിരുന്നത്.
അഷ്ടപതിയാട്ടം
സംസ്കൃതത്തിലെ ഗീതാഗോവിന്ദം അഥവാ അഷ്ടപദി ഇന്ത്യയിലെ മിക്ക സംസ്ഥാനങ്ങളിലും അതതിന്റേതായ പ്രത്യേക നാട്യ സമ്പ്രദായങ്ങളിൽ ആടിവന്നിരുന്നു.
കേരളത്തിലും അതു അരങ്ങത്ത് ആടാൻ പറ്റിയ നൃത്തമായി ആവിഷ്ക്കരിക്കപ്പെട്ടു. കേരളത്തിൽ അഷ്ടപദിയാട്ടം കൃഷ്ണാട്ടത്തിനും കൃഷ്ണാട്ടം രാമനാട്ടത്തിനും രാമനാട്ടം കഥകളിക്കും വഴിതെളിച്ചു.
No comments:
Post a Comment